Salmos 78

¹ Ein song til lærdom av Asaf. Lyd, mitt folk, på læra mi, legg øyra til det munnen min talar!

² Eg vil opna min munn med fyndord, eg vil lata gåtor frå gamall tid strøyma ut.

³ Det me hev høyrt og veit, og det våre feder hev fortalt oss,

⁴ det vil me ikkje dylja for deira born, men fortelja Herrens pris for den komande ætti, og hans styrke og hans under, som han hev gjort.

⁵ Han hev sett upp eit vitnemål i Jakob, og ei lov hev han lagt i Israel, som han baud våre feder, til å kunngjera deim for borni,

⁶ so den komande ætti, dei born som skulde verta fødde, kunde kjenna deim, at dei kunde koma fram og fortelja um deim til sine born,

⁷ og setja si von til Gud, og ikkje gløyma Guds verk, men taka vare på hans bodord,

⁸ og ikkje vera som deira feder, ei tver og tråssug ætt, ei ætt som ikkje gjorde sitt hjarta fast, og som i si ånd ikkje var trufast mot Gud.

⁹ Efraims born, dei væpna bogeskyttarar, dei snudde på stridsdagen.

¹⁰ Dei heldt ikkje Guds pakt og vilde ikkje ferdast i hans lov.

¹¹ Og dei gløymde hans storverk og hans under som han hadde synt deim.

¹² For deira feder hadde han gjort under i Egyptarlandet på Soans mark.

¹³ Han kløyvde havet og let deim ganga igjenom, og let vatnet standa som ein haug.

¹⁴ Og han leidde deim med skyi um dagen, og heile natti ved elds ljos.

¹⁵ Han kløyvde berg i øydemarki og let deim drikka som av store vatsdjup.

¹⁶ Og han let bekkjer koma or fjellet og fekk vatn til å renna ned som elvar.

¹⁷ Men dei heldt endå på og synda imot honom, og var tråssuge mot den Høgste i øydemarki.

¹⁸ Og dei freista Gud i sitt hjarta, so dei kravde mat for si lyst.

¹⁹ Og dei tala imot Gud, dei sagde: «Kann vel Gud duka bord i øydemarki?

²⁰ Sjå, han slo i berg, so vatn rann ut, og bekkjer fløymde. Tru han og kann gjeva brød, eller koma med kjøt til sitt folk?»

²¹ Difor, då Herren høyrde det, vart han harm, og eld loga upp mot Jakob, og vreide reiste seg mot Israel;

²² for dei trudde ikkje på Gud og leit ikkje på hans frelsa.

²³ Og han gav skyerne ovantil, og himmelportarne let han upp.

²⁴ Og han let manna regna yver deim til føda, og himmelkorn gav han deim.

²⁵ Englebrød fekk menneskje eta, nista sende han deim til mette.

²⁶ Han let austanvinden fara ut i himmelen, og han førde sunnanvinden fram ved si magt.

²⁷ Og han let kjøt regna yver deim som dust, og fljugande fuglar som havsens sand,

²⁸ og han let deim falla ned midt i deira læger, kringum deira bustader.

²⁹ Og dei åt og vart ovleg mette, og det dei hadde hug på, let han deim få.

³⁰ Dei var ikkje komne burt frå si lyst, endå hadde dei maten i munnen,

³¹ då steig Guds vreide upp imot deim, og han drap deira sterke menner hjå deim, og Israels ungdomar slo han ned.

³² Med alt dette synda dei endå, og dei trudde ikkje på hans under.

³³ Og han let deira dagar kverva i fåfengd, og deira år i rædsla.

³⁴ Når han slo deim ned, då spurde dei etter honom, og vende um og søkte Gud,

³⁵ og kom i hug at Gud var deira berg og den høgste Gud var deira atterløysar.

³⁶ Men dei gjølte for honom med sin munn, og laug for honom med si tunga.

³⁷ Og deira hjarta hekk ikkje fast ved honom, og dei var ikkje true mot hans pakt.

³⁸ Men han er miskunnsam, han forlet skuld og tyner ikkje, og mange gonger let han sin vreide venda um, og han vakte ikkje heile sin harm.

³⁹ Og han kom i hug at dei var kjøt, ein andepust som kverv og ikkje kjem att.

⁴⁰ Kor ofte dei tråssa honom i øydemarki og gjorde honom sorg i audni!

⁴¹ Og dei freista atter Gud og krenkte Israels Heilage.

⁴² Dei kom ikkje handi hans i hug, eller den dagen då han fria deim frå fienden,

⁴³ då han gjorde sine teikn i Egyptarland, og sine undergjerningar på Soans mark.

⁴⁴ Og han gjorde deira elvar til blod, og sine rennande vatn kunde dei ikkje drikka.

⁴⁵ Han sende imot deim flugesvermar som åt deim upp, og froskar som tynte deim.

⁴⁶ Og han gav deira grøda til gnagaren og deira arbeid til grashoppen.

⁴⁷ Han slo deira vintre ned med hagl og deira morbærtre med haglsteinar.

⁴⁸ Og han gav deira fe til haglet og deira hjorder til eldingarne.

⁴⁹ Han sende på deim sin brennande vreide, sinne og harm og trengsla, ei sending av uferds-englar.

⁵⁰ Han braut veg for sin vreide, han sparde ikkje deira sjæl for dauden, og deira liv gav han til sotti.

⁵¹ Og han slo alle fyrstefødde i Egyptarland, fyrstegrøda av dei sterke i Khams tjeld.

⁵² Og han let sitt folk fara av stad som sauer, og førde deim som ei hjord i øydemarki.

⁵³ Og han leidde deim trygt, og dei ræddast ikkje, men havet løynde deira fiendar.

⁵⁴ Og han førde deim til sitt heilage landmerke, det fjell som hans høgre hand hadde vunne.

⁵⁵ Og han dreiv ut heidningar for deim, og let deira land falla til deim som arv, og let Israels ætter bu i deira tjeld.

⁵⁶ Men dei freista Gud, den Høgste, og tråssa honom, og hans vitnemål agta dei ikkje på.

⁵⁷ Og dei veik av og var utrugne som deira feder, dei vende um som ein veik boge.

⁵⁸ Dei harma honom med sine haugar og eggja honom med sine avgudar.

⁵⁹ Gud høyrde det og vart vreid, og han vart svært leid av Israel.

⁶⁰ Og han gjekk burt frå sin bustad i Silo, det tjeld han hadde slege upp millom menneskje.

⁶¹ Og han let sin styrke verta førd burt som fange, og gav si æra i fiendehand.

⁶² Og han gav sitt folk til sverdet, og på sin arv harmast han.

⁶³ Eld åt deira unge menner, og deira møyar fekk ingen bruresong.

⁶⁴ Deira prestar fall for sverdet, og deira enkjor fekk ikkje syrgja

⁶⁵ Då vakna Herren som ein sovande, som ei kjempa frå rus av vin.

⁶⁶ Og han slo sine fiendar attende, og han førde yver deim æveleg skam.

⁶⁷ Og han støytte burt Josefs tjeld, og Efraims ætt valde han ikkje ut.

⁶⁸ Men han valde Judas ætt, Sions fjell som han elska.

⁶⁹ Og han bygde sin heilagdom som høge fjell, liksom jordi som han hev grunnfest til æveleg tid.

⁷⁰ Og han valde ut David, sin tenar, og tok honom frå sauegrindarne.

⁷¹ Han førde honom frå lambsauerne som han fylgde, til å gjæta Jakob, sitt folk, og Israel, sin arv.

⁷² Og han gjætte deim etter sitt ærlege hjarta, og med si kloke hand leidde han deim.