Salmos 57

¹ Til songmeisteren, etter «tyn ikkje»; av David, ein miktam, då han flydde for Saul inn i helleren.

² Ver meg nådig, Gud, ver meg nådig! For til deg flyr mi sjæl, og i skuggen av dine vengjer søkjer eg livd, til dess ulukka gjeng yver.

³ Eg ropar til Gud, den Høgste, til den Gud som fullfører sitt verk for meg.

⁴ Han vil senda frå himmelen og hjelpa meg, når han som vil sluka meg, spottar. Sela. Gud vil senda si miskunn og sin truskap.

⁵ Mi sjæl er millom løvor, eg må liggja millom deim som spruter eld, millom menneskjeborn som til tenner hev spjot og piler, og til tunga eit kvast sverd.

⁶ Gud, syn deg høg yver himmelen, di æra yver heile jordi!

⁷ Dei set garn for mine stig, mi sjæl er nedbøygd; dei grev ei grav for meg, so fell dei midt i henne sjølve. Sela.

⁸ Mitt hjarta er rolegt, Gud, mitt hjarta er rolegt, eg vil syngja og lovsyngja.

⁹ Vakna, mi æra! Vakna, harpa og cither! Eg vil vekkja morgonroden.

¹⁰ Eg vil prisa deg millom folki, Herre, eg vil lovsyngja deg millom folkeslagi.

¹¹ For di miskunn er stor til himmelen, og din truskap til dei høge skyer. Gud, syn deg høg yver himmelen, di æra yver heile jordi!