Atos 27

Paulus uf dr Fahrt nohch Rom

¹ Als ses aba bschlosse war, daß ma(mir) nohch Italie fahre solle, ibagen sie Paulus un ä baar andari Gfangeni nem Hauptma mit Name Julius vu eina kaiserliche Abteilig.

² Mir gehn aba uf ä Schiff üs Adramyttion, des de Küschteschtädt vu d Provinz Asie alaufe soll, un fahre ab; mit uns(us) war au Aristarch, ä Mazedonier üs Thessalonich.

³ Un am nägschte Dag kumme ma(mir) in Sidon a; un Julius vuhaltet sich fründlig gege Paulus un gschtatet nem, zue sinene Freunde z go un sich pflege z losse.

⁴ Un vu do schtoße ma(mir) ab un fahre im Schutz vu Zypern hi, wel uns(us) de Wind entgegä ware,

⁵ un fahre iba des Meer längs dr Küschte vu Zilizien un Pamphylien un kumme nohch Myra in Lyzien.

⁶ Un dert findet dr Hauptma ä Schiff üs Alexandria, des nohch Italie goht, un het uns(us) druf ischtiege lo.

⁷ Mir kumme aba viel Däg nur langsam vorwärts un glangte mit Meh bis uf de Hechi vu Knidos, denn dr Wind hindert uns(us); un ma(mir) fahre im Schutz vu Kreta hi, bis uf de Hechi vu Salmone,

⁸ un glangte kum dra vorbi un kumme a nä Platz, der «Guethafe» heißt; nooch däbi liet de Schtadt Lasäa.

⁹ Do etze viel Ziit vugange war un de Schiffahrt au scho gfährlich wird, wel au d Faschteziit scho vorbi war, vumahnt sie Paulus

¹⁰ un sait zue nene: Lebi (Liebe) Männa, i(ich) sieh, daß de Fahrt nur mit Leid un großem Schadä vor sich go wird, nit ällei fir d Ladung un s Schiff, sundern au fir unsa Läbä.

¹¹ Aba dr Hauptma glaubt däm Schteuermann un däm Schiffsherr me als däm, was Paulus gsait het.

¹² Un do dr Hafe zum Ibawintere schlecht war, bschtehn di meischte vu nene uf däm Plan, vu dert wiedazfahre un z vusueche, ob sie zum Ibawintere bis nohch Phönix kumme kennte, nem Hafe uf Kreta, der gege Südwescht un Nordwest uff isch.

Seeschturm un Schiffbruch

¹³ Als aba dr Südwind gweht het, meine sie, ihr Vorha fertig mache z kenne, lichte d Anka un fahre nooch an Kreta entlang.

¹⁴ Nit lang dnohch aba bricht vu dr Insel her ä Schturmwind los, der ma Nordoscht nennt.

¹⁵ Un do des Schiff packt wird un nimi gege d Wind grichtet wäre ka, gän ma(mir) uf un len uns(us) tribä.

¹⁶ Mir fahre aba vorbi an einare Insel, de Kauda heißt, do kenne ma(mir) mit Meh des Bäiboot in unsreri Gwalt gregä.

¹⁷ Sie zen`s ruff un schpanne zum Schutz um`s Schiff Seil. Do sie aba firchte, in de Syrte z grote, len sie d Triebanka rab un triebe so dohi.

¹⁸ Un do ma(mir) ä großes Unwätta hän, werfe sie am nägschte Dag d Ladung ins Meer.

¹⁹ Un am dritte Dag werfe sie mit eigene Händ(Pfode) s Schiffsgerät üsä.

²⁰ Do aba vieli Däg weda Sunne noh Schterne schiene un ä arges Unwätta uns(us) drängt, war all unsri Hoffnig uf Rettig dhi.

²¹ Un als ma lang nigs gässä het, kunnt Paulus midde unda sie un sait: Lebi (Liebe) Männa, ma het uf mi härä solle un nit vu Kreta ufbreche, dann(dnoh) wär uns(us) Leid un Schadä erschpart bliebe.

²² Doch etze vumahn i(ich) äich: sin unvuzagt; denn keina vu äich wird umkumme, nur des Schiff.

²³ Denn de Nacht isch zue ma(mir) dr Engel kumme vu dem Gott, däm i(ich) gher un däm i(ich) dien,

²⁴ un sait: Fircht di nit, Paulus, dü mueß vor d Kaisa gschtellt wäre; un lueg, Gott het dir alli gschenkt, de mit dir fahre.

²⁵ Drum, lebi Männa, sin unvuzagt; denn i(ich) glaub Gott, s wird so gschähe, we ma(mir) gsait wore isch.

²⁶ Mir wäre aba uf ä Insel uflaufe.

²⁷ Als aba di vierzehnti Nacht kummt, sit ma(mir) in dr Adria triebä, meine d Schiffslit midde in d Nacht, sie käme an ä Land.

²⁸ Un sie werfe des Senkbläi üs un findes zwanzig Fade def; un ä weng witer lotete sie abamols un findes fuchzehn Fade def.

²⁹ Do firchte sie, ma(mir) däte uf Klippe grote, un werfe hinte vum Schiff vier Anka üs un winschte, daß ses Dag wird.

³⁰ Als aba d Schiffslit vum Schiff abhaue wenn un des Bäiboot ins Meer rablen un vorgen, sie wen au vorne de Anka rundalosse,

³¹ sait Paulus zum Hauptma un zue d Soldate: Wenn de nit uf däm Schiff bliebe, kenne ihr nit grettet wäre.

³² Do haue de Soldate de Seil ab un len des Bäiboot ins Meer flege.

³³ Un als ses afangt hell z wäre, vumahnt Paulus sie alli, Ässä zue sich z neh, un sait: S isch hiit dr vierzehnte Dag, daß ma warte un ohni Ässä bliebe sin un nigs zue äich gnumme hän.

³⁴ Drum vumahn i(ich) äich, ebis zue ässä; denn des dient zue äira Rettig; s wird keinem vu äich ä Hoor vum Schädel flege.

³⁵ Un als sa des gsait het, nimmt da(er) Brot, dankt Gott vor ne alle un bricht's un fangt a z ässä.

³⁶ Do gregö sie alli Möt un nähmä au Ässä zue sich.

³⁷ Mir ware aba alli zsämme im Schiff zweihundatsechsesiebzig.

³⁸ Un nohchdem sie satt wore ware, mache sie des Schiff liechta un werfe des Korn (Getreide) in`s Meer.

³⁹ Als ses aba Dag wird, kenne sie des Land nit; ä Bucht aba wäre sie gwahr, de het ä flaches Ufa. Dohi wen sie des Schiff tribä losse, wenn`s meglich wär.

⁴⁰ Un sie haue de Anka ab un len sie im Meer, binde de Schteuerruda los un richte s Segel nohch rem Wind un halte uf s Ufa zue.

⁴¹ Un als sie uf ä Sandbank gerote, len sie des Schiff uflaufe, un des Vordaschiff bohrt sich a un hockt fescht, aba des Hindaschiff vubricht unda dr Gwalt vu d Wellä.

⁴² D Soldate aba hän vor, di Gfangene umzbringe, dmit nemads fortschwimmt un abhaue kennt.

⁴³ Aba dr Hauptma wot Paulus am Läbä ha un wehrt ihr Vorha ab un het de, de schwimme kenne, als erschte ins Meer springe lo un sich ans Land rette,

⁴⁴ di andere aba ä baar uf Brätter, ä baar uf däm, was noh vum Schiff do war. Un so isch`s bassiert, daß sie alli grettet ans Land kumme.