Atos 7

Stephanus

¹ Do het dr Hohepriester gfrogt: Isch des so?

² Er aba sait: Lebi (Liebe) Breda un Vädare, härt zue. Der Gott dr Herrlichkeit erschient unsam Vada (Babbe) Abraham, als er noh in Mesopotamien war, bvor ra(er) in Haran gwohnt het,

³ un sait zue nem (1. Moses 12,1): "Gang üs dinem Land un vu dinere Vuwandtschaft un ze in des Land, des i(ich) dir zeigä will."

⁴ Do goht er üs däm Land dr Chaldäer un wohnt in Haran. Un als si Vada (Babbe) gschtorbe war, bringt Gott nen vu dert riba in des Land, in däm ihr etze wohne,

⁵ aba na(er) git nem kei Eigentum drin, au nit ä Fueß breit, un vuhießt nem, er wott`s nem un sinene Nochkumme zum Hab un Guet ge, obwohl la(er) noh kei Kind het.

⁶ Denn so sait Gott (1. Moses 15,13.14): "Dini Nochkumme wäre Fremdlinge si in nem fremde Land, un ma wird sie knechte un mißhandle vierhundat Johr lang.

⁷ Aba des Volk, däm sie als Knecht diene mese, will i(ich) richten", sait Gott, "und dnohch wäre sie üszeh un ma(mir) diene an däm Platz."

⁸ Un na(er) git nem d Packt(Abkumme) dr Bschniedig. Un so ziigt (zeugt) er Isaak un bschnitt nen am achte Dag, un Isaak d Jakob, un Jakob de zwöelf Erzvädare.

⁹ Un de Erzvädare sin näjdisch uf Josef un vukaufe nen nohch Ägypte. Aba Gott war mit nem

¹⁰ un rettet nen üs allem vu sinere Vufolgig un git nem Gnade un Wisheit vor rem Pharao, däm Kenig vu Ägypte; der het sich anekockt nen zum Regente iba Ägypte un iba si ganzes Hus zmache.

¹¹ S kummt aba ä Hungasnot iba ganz Ägypte un Kanaan un ä großi Vufolgig, un unseri Vädare finde kei Ässä.

¹² Jakob aba het ghärt, daß ses in Ägypte Korn (Getreide) gäb, un schickt unseri Vädare üs zum erschte Mol.

¹³ Un bim zweite Mol git sich Josef sinene Breda z erkenne; so wird däm Pharao Josefs Herkunft bekannt.

¹⁴ Josef aba schickt üs un losst si Vada (Babbe) Jakob hole un sini ganzi Vuwandtschaft, fünfäsiebzig Mensche.

¹⁵ Un Jakob zeht nab nohch Ägypte un schtirbt, er un unseri Vädare;

¹⁶ un sie wäre nohch Sichem brocht un in des Grab glegt, des Abraham fir Geld kauft het vu d Sehn Hamors in Sichem.

¹⁷ Als etze de Ziit dr Vuheißig sich naht, de Gott däm Abraham zuegsait het, isch des Volk gwachse un mehrt sich in Ägypte,

¹⁸ bis ä andre Kenig iba Ägypte ufkumme isch, der nigs wußt vu Josef.

¹⁹ Der goht mit Hintalischt vor gege unsa Volk un mißhandelt unseri Vädare un het ihri kleine Kinda üssetze lo, dmit sie nit am Läbä bliebe.

²⁰ Zue der Ziit wird Moses uf d Welt brocht, un er war ä schenes Kind vor Gott un wird dräi Monet z ässä ge im Hus vu sinem Vada (Babbe).

²¹ Als sa(er) aba üsgsetzt wird, nimmt nen de Dochta vum Pharao uf un zeht nen uf als ihren Bue.

²² Un Moses wird in alla Wisheit dr Ägypter glehrt un war mächtig in Wort un Werke.

²³ Als sa(er) aba vierzig Johr alt wird, denkt er, noh sine Breda, d Israelite, zluege.

²⁴ Un sieht eina ä Unrecht liede; do schtoht er nem bäi un rächt den, däm des Leid bassiert isch, un erschlat d Ägypter.

²⁵ Er meint aba, sini Breda solle's vuschtoh, daß Gott durch sini Hand ne Rettig bringt; aba sie vuschten's nit.

²⁶ Un am nägschte Dag kummt er zue nene, als sie mitänanda schtritte, un vumahnt sie, Friede z hebe, un sait: Lebi (Liebe) Männa, ihr sin doch Breda; wurum doet eina däm andere Unrecht?

²⁷ Der aba sinem Nächschte Unrecht doe het, schuckt nen vu sich un sait (2. Moses 2,14): "Wer het dich zum Ufbassa un Richta iba uns(us) bschtimmt?

²⁸ Willsch dü mich au umbringe, we dü geschtern d Ägypter umbrocht hesch?"

²⁹ Moses aba floh wägä dem un läbt als Fremdling im Land Midian; dert ziigt (zeugt) er zwei Buebä.

³⁰ Un nooch vierzig Johr erschient nem in dr Wüschte am Berg Sinai ä Engel in eina Fiirflamme im Dornbusch.

³¹ Als aba Moses des sieht, vuwundret er sich iba de Erschinig. Als sa(er) aba higoht, z luege, kummt de Schtimm vum Herrn zue nem (2. Moses 3,5-10): "

³² Ich bi dr Gott dinere Vädare, dr Gott Abrahams un Isaaks un Jakobs." Moses aba fangt a z zittere un dräut(wagt) nit hizluege.

³³ Aba dr Herr sait zue nem: "Zeh de Schoeh üs vu dine Feß; denn d Platz, uf däm dü schtohsch, isch heiliges Land!

³⁴ Ich ha gsähne des Liede vu minem Volk, des in Ägypte isch, un ha si Seufze ghärt un bi rabkumme, s zue errette. Un etze kumm her, i(ich) will di nohch Ägypte schicke."

³⁵ Den Moses, den sie vuliignet hän, als sie sage: "Wer het dich als Ufbassa un Richta igsetzt?", den schickt Gott als Afihra un Retter durch d Engel, der nem im Dornbusch erschiene war.

³⁶ Der Moses fihrt sie üsä un doet Wunda un Zeiche in Ägypte, im Roten Meer un in dr Wüschte vierzig Johr lang.

³⁷ Des isch der Moses, der zue d Israeliten gsait het (5. Moses 18,15): "Ä Prophete we mich wird äich dr Herr, aicha Gott, mache üs äire Breda."

³⁸ Des isch's, der in dr Gmeinde in dr Wüschte schtoht zwische däm Engel, der mit nem schwätzt uf däm Berg Sinai, un unsari Vädere. Des Wort vum Läbä gregt het, um sie uns(us) wietazge.

³⁹ Ihm wen unsre Vädare nit hörig wäre, sundern sie schtoße nen vu sich un wände sich in ihrem Herz wieda Ägypte zue

⁴⁰ un sage zue Aaron (2. Moses 32,1): "Mach uns(us) Götta, de vor uns(us) hergehn; denn ma(mir) wisse nit, was däm Moses, der uns(us) üs däm Land Ägypte gfihrt het, widafahre isch."

⁴¹ Un sie mache zue der Ziit ä Kalb un opfere däm Götzebild un fräie sich iba des Gschaffte ihra Händ(Pfode).

⁴² Aba Gott drillt sich ab un git sie dohi, so daß sie däm Heer vum Himmel diene, we gschriebe schtoht im Boech dr Prophete (Amos 5,25-27): "Hän ihr vum Hus Israel de vierzig Johr in dr Wüschte ma(mir) je Opfa un Gabe darbrocht?

⁴³ Ihr hän de Hitte Molochs umä traid un d Schtern vum Gotte Räfan, de Bilda, de ihr gmacht hän, sie azbäte. Un i(ich) will äich wägfihre bis iba Babylon üsä."

⁴⁴ S hän unsre Vädare de Schtiftshitte in dr Wüschte, we der s agordnet het, der zue Moses gschwätzt het, daß sa(er) sie mache soll nooch rem Vorbild, des er gsähne het.

⁴⁵ Des ibanähme unsre Vädare un bringe sie mit Josua in des Land, des d Heide inne hän, de Gott vutriebt vor rem Gsicht vu unsrer Vädare, bis zue d Ziit Davids.

⁴⁶ Der findet Gnade bi Gott un bittet drum, daß sa(er) ä Platz finde kennt fir des Hus Jakob.

⁴⁷ Salomo aba het nem ä Hus bäut.

⁴⁸ Aba dr Allahechschte wohnt nit in Tempeln, de mit Händ(Pfode) gmacht sin, we dr Prophet sait (Jesaja 66,1.2): "

⁴⁹ Dr Himmel isch mi Thron un d Bode dr Schemel fir mini Feß; was wen ihr ma(mir) denn fir ä Hus bäue", sait dr Herr, "odr was isch d Platz vu minere Rueh?

⁵⁰ Het nit mi Hand des alles gmacht?"

⁵¹ Ihr Halsschtarrigi (Dickschädel), mit vuschtocktem Herz un daube Ohre, ihr widaschtrebe (bocke) alliziit däm heilige Geischt, we äiri Vädare, so au ihr.

⁵² Wem Prophete hän äiri Vädare nit vufolgt? Un hän sie umbrocht, de zvor vukindigte des Kumme vum Grechte, däm si Vuräda un Mörda ihr etze wore sin.

⁵³ Ihr hän des Gsetz gregt durch Wiesig vu Engel un hän's nit ghalte.

D Dod vum Stephanus

⁵⁴ Als sie des ghärt hän, goht's ne durchs Herz, un sie knirschte mit d Zähn iba nen.

⁵⁵ Er aba, voll heiligem Geischt, luegt uf zum Himmel un sieht d Herrlichkeit Gottes un Jesus schtoh zue d Rechte Gottes

⁵⁶ un sait: Lueg, i(ich) sieh d Himmel uff un d Menschebue zue d Rechte Gottes schtoh.

⁵⁷ Sie brellä aba lut un halte sich ihri Ohre zue un schtirme imetig uf nen i,

⁵⁸ schtoße nen zue d Schtadt üsä un schteinigte nen. Un de Ziige lege ihri Kleida ab zue d Feß vumä jungen Ma, der hieß Saulus,

⁵⁹ un sie schteinigte Stephanus; der reft d Herrn a un sait: Herr Jesus, nimm mi Geischt uf!

⁶⁰ Er flegt uf d Knie un brellt lut: Herr, rechne ne de Sind nit a! Un als er des gsait het, schtirbt er.