Bíblia NORSMB
Jó 7
1 Ja, mannen hev ein strid på jordi; hans dagar gjeng som leigedagar.
2 Som trælen lengtar etter skugge, og leigekar på løni ventar,
3 so fekk eg månader av vonbrot og næter fulle utav møda.
4 Eg segjer når eg gjeng til kvile: «Når skal eg atter standa upp?» Og kvelden vert so lang, so lang: Eg ligg uroleg alt til dagsprett.
5 Og makk og sår min likam dekkjer, og hudi skorpnar og bryt upp att.
6 Mi tid fer snøggar’ enn ein skutel, og ho kverv utan nokor von.
7 Hugs på: mitt liv er som ein pust; mitt auga ser ’kje lukka meir.
8 Snart er eg løynd for alle augo; du fåfengt stirer etter meg.
9 Som skyi framum fer og kverv, so ingen att frå helheim vender,
10 snur ei attende til sitt hus; hans heimstad kjenner han ’kje meir.
11 Difor vil ’kje munnen stagga, men tala i min djupe hugverk og klaga i mi sjælenaud.
12 Er eg eit hav, er eg ein drake, med di du vaktar so på meg?
13 Eg tenkjer: «Lægjet skal meg lindra, og sengi letta suti mi» –
14 då skræmer du meg upp med draumar, og støkkjer meg med ville syner,
15 so at eg heller ville kjøvast, ja døy, enn vera slik ei beingrind.
16 D’er nok! Eg liver ikkje æveleg; Haldt upp! Mitt liv er som ein pust.
17 Kva er ein mann, at du han vyrder og retter tanken din på honom,
18 heimsøkjer honom kvar ein morgon, ransakar honom kvar ei stund?
19 Når tek du frå meg auga ditt? Meg slepper med eg svelgjar råken?
20 Hev eg gjort synd, kva gjer eg deg, du som på mannen vaktar stødt? Kvi hev du meg til skiva valt? So eg hev vorte meg ei byrd?
21 Kvi gjev du ikkje syndi til? Kvi ansar du på mine brot? No sig eg snart i moldi ned; og leitar du, so er eg burte.»
