Bíblia ALMNT
Lucas 20
D Frog nohch Jesu Vollmacht
(Mt 21,23-27; Mk 11,27-33)
1 Un s isch bassiert amä Dag, als er des Volk lehrt im Tempel un predigt s Evangelium, do kumme zue nem d Hohenpriester un Schriftglehrti mit d Älteschte
2 un sage zue nem: Sag uns(us), üs welcha Vollmacht doesch dü des? odr wer het dir de Vollmacht ge?
3 Er aba git zantwort un sait zue nene: Ich will äich au ä Sach froge; sage ma(mir):
4 De Daufi vum Johannes – war sie vum Himmel odr vu Mensche?
5 Sie aba luege bi sich selbscht un sage: Sage ma(mir), vum Himmel, so wird er sage: Wurum hän ihr nem nit glaubt?
6 Sagen ma(mir) aba, vu Mensche, so wird uns(us) alles Volk schteinige; denn sie sin ibaziigt, daß Johannes ä Prophet war.
7 Un sie antwortete, sie wüßte nit, wo sie her wär.
8 Un Jesus sait zue nene: So sag i(ich) äich au nit, üs welcha Vollmacht i(ich) des doe.
Vu d bese Wigärtna
(Mt 21,33-46; Mk 12,1-12)
9 Er fangt aba a, däm Volk des Glichnis zue sage: Ä Mensch legt ä Wiberg a un vudlehnten an Wigärtna un goht üßa Landes fir ä lang Ziit.
10 Un als de Ziit kummt, schickt da(er) ä Knecht zue d Wigärtna, dmit sie nem si Adeil gen vu d Frucht vum Wiberg. Aba de Wigärtna schlen nen un schickte nen mit leere Händ(Pfode) fort.
11 Un na(er) schickt noh ä zweite Knecht; sie aba schlen den au un schellte nen un schickte nen mit leere Händ(Pfode) fort.
12 Un na(er) schickt noh ä dritte; sie aba schlen nen au bloetig un schtoße nen üsä.
13 Do sait dr Herr vum Wiberg: Was soll i(ich) doe? Ich will mi liebe Bue schicke; vor däm wäre sie sich doch scheue.
14 Als aba de Wigärtna d Bue sähn, denke sie bi sich selbscht un sage: Des isch dr Erbe; len uns(us) nen umbringe, dmit s Erbe unsa isch!
15 Un sie schtoße nen üsä vor d Wiberg un bringe nen um. Was wird etze dr Herr vum Wiberg mit tene doe?
16 Er wird kumme un de Wigärtna umbringen un si Wiberg andere ge.
Als sie des ghärt hän, sage sie: Nur des nit!
17 Er aba luegt sie a un sait: Was beditet dann(dnoh) des, was gschriebe schtoht (Psalm 118,22): "Dr Schtei (Wackes), den d Bäulit rüssgworfe hän, der isch zum Eckschtei gworden"?
18 Wer uf däne Schtei (Wackes) flegt, der wird zerschelle; uf wen er aba flegt, den wird da zermalme.
19 Un de Schriftglehrti un Hohenpriester vulange dnohch, Hand a nen zue lege noh in dselbe Schtund, un firchte sich doch vor rem Volk; denn sie hän vuschtande, daß er uf sie hi des Glichnis gsait het.
D Frog nohch d Schtiir (Zinsgrosche)
(Mt 22,15-22; Mk 12,13-17)
20 Un sie gän acht un schickte Lit üs, de sich schtelle solle, als wäre sie fromm; de solle nen fange in sinene Worte, dmit ma nen ibaantworte kennt dr Obrigkeit un Gwalt vum Schtatthalta.
21 Un sie froge nen un sage: Meischta, ma(mir) wisse, daß dü ufrichtig schwätzesch un lehrsch un achtesch nit des Asähe dr Lit, sundern dü lehrsch d Wäg Gottes recht.
22 Isch's recht, daß ma(mir) däm Kaisa Schtiire (Zinsgrosche) zahle odr nit?
23 Er aba merkt ihri Lischt un sait zue nene:
24 Zeigt ma ä Silbagrosche! Wem si Bild un Ufschrift het da? Sie sage: Des Kaisa`s.
25 Er aba sait zue nene: So gen däm Kaisa, was vum Kaisa isch, un Gott, was Gottes isch!
26 Un sie kenne nen in sinene Worte nit fange vor rem Volk un wundre sich iba sini Antwort un schwiege schtill.
D Frog nohch d Uferschtehig
(Mt 22,23-33.46; Mk 12,18-27.34)
27 Do kumme zue nem ä baar Sadduzäer, de lehre, s git keini Uferschtehig, un froge nen un sage:
28 Meischta, Moses het uns(us) vorgschriebe (5. Moses 25,5.6): "Wenn jemads schtirbt, der ä Wieb het, aba keini Kinda, so soll si Brueda sie zum Wieb nähmä un sinem Brueda Nochkumme mache."
29 Do ware siebä Breda. Der erschte nimmt ä Wieb un schtirbt kinderlos.
30 Un dr zweite nimmt sie,
31 un dr dritte; gnau so alli siebä, sie hindalen keini Kinda un schterbe.
32 Zletscht schtirbt au des Wieb.
33 Aba in dr Uferschtehig: wäm si Wieb wird sie si unda däne? Denn alli siebä hän sie als Wieb ka.
34 Un Jesus sait zue nene: De Kinda vu d Welt hirote un losse sich hirote;
35 wer aba gwirdigt wäre, säli Welt z gregä in de Uferschtehig vu d Dote, de wäre nit hirote noh sich hirote losse.
36 Denn sie kenne etze au nit schterbe; denn sie sin d Engel glich un Gottes Kinda, wel sie Kinda vu d Uferschtehig sin.
37 Daß aba de Dote ufschtoh den, druf het au Moses hiditet bim Dornbusch, wo er d Herrn nennt Gott Abrahams un Gott Isaaks un Gott Jakobs (2. Moses 3,6).
38 Gott aba isch nit ä Gott vu d Dote, sundern dr Lebändige; denn in nem läbä sie alli.
39 Do antworte ä baar Schriftglehrti un sage: Meischta, dü hesch`s recht gsait.
40 Un sie dräut(wagt) nimi, nen ebis zue froge.
D Frog nohch rem Davidsbue
(Mt 22,41-44; Mk 12,35-37)
41 Er sait aba zue nene: Wieso sag sie, dr Chrischtus isch David Bue?
42 Denn David selbscht sait im Psalmbuech (Psalm 110,1): "Dr Herr sait zue minem Herrn: Hock di zue minere Rechte,
43 bis i(ich) dini Gegna(Feinde) zum Schemel dina Feß mach."
44 David nennt nen also ä Herrn; we isch er dann(dnoh) si Bue?
Schriftglehrti
45 Als aba alli Lit zuehere, sait da(er) zue sinene Jinger:
46 Hete äich vor d Schriftglehrti, denn de liebe, in lange Gwända rumzlaufe, un len sich gern greße uf fem Markt un hocke gern obena in d Synagoge (Gotteshus) (Gotteshiisa) un bi Disch;
47 sie frässä de Hiisa vu d Witwe un vurichte zum Schien langi Gebete. De wäre ä um so härteres Urdeil gregä.
