Jó 17

¹ Dech mój skażony jest; dni moje giną; groby mię czekają.

² Zaiste naśmiewcy są przy mnie, a w ich draźnieniu mieszka oko moje.

³ Staw mi, proszę, rękojmię za się. Któż jest ten? Niech mi na to da rękę.

⁴ Boś serce ich ukrył przed wyrozumieniem; przetoż ich nie wywyższysz.

⁵ Kto pochlebia przyjaciołom, oczy synów jego ustaną.

⁶ Wystawił mię zaiste na przypowieść ludziom, i jako śmiechowisko przed nimi.

⁷ Zaćmione jest dla żałości oko moje, a wszystkie myśli moje są jako cień.

⁸ Zdumieją się szczerzy nad tem; a niewinny przeciwko obłudnikowi powstanie.

⁹ Będzie się trzymał sprawiedliwy drogi swojej; a kto ma czyste ręce, przyczyni mocy.

¹⁰ Wy tedy wszyscy nawróćcie się, a pójdźcie, proszę; bo nie znajduję między wami mądrego.

¹¹ Dni moje przeminęły; myśli moje rozerwane są, to jest, zamysły serca mego.

¹² Noc mi się w dzień obraca; a światłość skraca się dla ciemości.

¹³ Jeźlibym czego oczekiwał, grób będzie domem moim, a w ciemnościach uścielę łoże moje.

¹⁴ Do dołu rzekę: Ojcem moim jesteś; a do robaków: Wy jesteście matką moją, i siostrą moją.

¹⁵ Bo gdzież teraz jest nadzieja moja? a oczekiwanie moje któż ogląda?

¹⁶ W głębię grobu zstąpię, ponieważ w prochu spólny odpoczynek wszystkich.