João 10

¹ Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto nie wchodzi drzwiami do owczarni, ale wchodzi inędy, ten jest złodziej i zbójca;

² Lecz kto wchodzi drzwiami, pasterzem jest owiec.

³ Temu odźwierny otwiera i owce słuchają głosu jego, a on swoich własnych owiec z imienia woła i wywodzi je.

⁴ A gdy wypuści owce swoje, idzie przed niemi, a owce idą za nim; bo znają głos jego.

⁵ Ale za cudzym nie idą, lecz uciekają od niego; bo nie znają głosu obcych.

⁶ Tę im przypowieść Jezus powiedział; lecz oni nie zrozumieli tego, co im mówił.

⁷ Rzekł im tedy zasię Jezus: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, iżem ja jest drzwiami owiec.

⁸ Wszyscy, ile ich przede mną przyszło, złodzieje są i zbójcy; ale ich nie słuchały owce.

⁹ Jamci jest drzwiami; jeźli kto przez mię wnijdzie, zbawiony będzie, a wnijdzie i wynijdzie, a pastwisko znajdzie.

¹⁰ Złodziej nie przychodzi, jedno żeby kradł, a zabijał i tracił; jam przyszedł, aby żywot miały, i obficie miały.

¹¹ Jam jest on dobry pasterz; dobry pasterz duszę swoję kładzie za owce.

¹² Lecz najemnik i ten, który nie jest pasterzem, którego nie są owce własne, widząc wilka przychodzącego, opuszcza owce i ucieka, a wilk porywa i rozprasza owce.

¹³ A najemnik ucieka, iż jest najemnik i nie ma pieczy o owcach.

¹⁴ Jam jest on pasterz dobry i znam moje, a moje mię też znają.

¹⁵ Jako mię zna Ojciec i ja znam Ojca, i duszę moję kładę za owce.

¹⁶ A mam i drugie owce, które nie są z tej owczarni, i teć muszę przywieść; i głosu mego słuchać będą, a będzie jedna owczarnia i jeden pasterz.

¹⁷ Dlatego mię miłuje Ojciec, iż ja kładę duszę moję, abym ją zasię wziął.

¹⁸ Żaden jej nie bierze ode mnie, ale ja kładę ją sam od siebie; mam moc położyć ją i mam moc zasię wziąć ją. Toć rozkazanie wziąłem od Ojca mego.

¹⁹ Tedy się stało znowu rozerwanie między Żydami dla tych słów.

²⁰ I mówiło ich wiele z nich: Dyjabelstwo ma i szaleje; czemuż go słuchacie?

²¹ Drudzy mówili: Te słowa nie są dyjabelstwo mającego; izali dyjabeł może ślepych oczy otwierać?

²² A było w Jeruzalemie poświęcanie kościoła, a zima była.

²³ I przechadzał się Jezus w kościele, w przysionku Salomonowym.

²⁴ Tedy go obstąpili Żydowie i rzekli mu: Dokądże dusze nasze na rzeczy trzymasz? Jeźliżeś ty jest Chrystus, powiedz nam jawnie.

²⁵ Odpowiedział im Jezus: Powiedziałem wam, a nie wierzycie; sprawy, które ja czynię w imieniu Ojca mego, te o mnie świadczą.

²⁶ Ale wy nie wierzycie; bo nie jesteście z owiec moich, jakom wam powiedział.

²⁷ Owce moje głosu mego słuchają, a ja je znam i idą za mną;

²⁸ A ja żywot wieczny daję im i nie zginą na wieki, ani ich żaden wydrze z ręki mojej.

²⁹ Ojciec mój, który mi je dał, większy jest nad wszystkie, a żaden nie może ich wydrzeć z ręki Ojca mego.

³⁰ Ja i Ojciec jedno jesteśmy.

³¹ Porwali tedy znowu kamienie Żydowie, aby go ukamionowali.

³² Odpowiedział im Jezus: Wiele dobrych uczynków ukazałem wam od Ojca mego, dla któregoż z tych uczynków kamionujecie mię?

³³ Odpowiedzieli mu Żydowie, mówiąc: Dla dobrego uczynku nie kamionujemy cię, ale dla bluźnierstwa, to jest, że ty będąc człowiekiem, czynisz się sam Bogiem.

³⁴ Odpowiedział im Jezus: Izali nie jest napisano w zakonie waszym: Jam rzekł: Bogowie jesteście?

³⁵ Jeźliżeć one nazwał bogami, do których się stało słowo Boże, a nie może być Pismo skażone;

³⁶ A mnie, którego Ojciec poświęcił i posłał na świat, wy mówicie: Bluźnisz, żem rzekł: Jestem Synem Bożym?

³⁷ Jeźliż nie czynię spraw Ojca mego, nie wierzcież mi.

³⁸ A jeźliż czynię, chociażbyście mnie nie wierzyli, wierzcież uczynkom, abyście poznali i wierzyli, żeć Ojciec jest we mnie, a ja w nim.

³⁹ Tedy zasię szukali, jakoby go pojmać; ale uszedł z rąk ich.

⁴⁰ I odszedł zasię za Jordan na ono miejsce, gdzie przedtem Jan chrzcił, i tamże mieszkał.

⁴¹ A wiele ich do niego przychodziło i mówili: Janci wprawdzie żadnego cudu nie uczynił; wszakże wszystko, cokolwiek Jan o tym powiedział, prawdziwe było.

⁴² I wiele ich tam uwierzyło weń.