1 Coríntios 7

Ehe un Ehelosigkeit

¹ Wovu ihr aba gschriebe hän, druf antwort i(ich): S`isch guet fir d Ma, kein Wieb zue berihre.

² Aba um Unzucht zue vumiede, soll jeda si eigenes Wieb ha un jedes Wieb ihren eigene Ma.

³ Dr Ma leischt dem Wieb, was sa(er) ihr schuldig isch, gnau so des Wieb däm Ma.

⁴ S´ Wieb vufigt nit iba ihr Leib (Ranze), sundern dr Ma. Ebeso vufigt dr Ma nit iba si Leib (Ranze), sundern des Wieb.

⁵ Vuwiegere äich nit eina däm andere, s isch denn ä Ziitlang, wenn beidi`s wen, dmit ihr zum Bäte Rueh hän; un dann(dnoh) kumme wieda zsämme, dmit äich dr Sadan nit vusuecht, wel ihr äich nit enthalte kennt.

⁶ Des sag i(ich) aba als Rot un nit als Gebot.

⁷ Ich wot zwar lebi, alli Mensche wäre, we i(ich) bi, aba jeda het sini eigene Gabe vu Gott, dr eine so, dr andere so.

⁸ D Ledige un Witwe sag i(ich): S` isch guet fir sie, wenn sie bliebe we i(ich).

⁹ Wenn sie sich aba nit enthalte kenne, solle sie hirote; denn s`isch bessa, z hirote als sich in Luscht zue vuzähre.

Ehescheidig

¹⁰ D Vuhirotete aba bpfiehl nit i(ich), sundern dr Herr, daß des Wieb sich nit vu ihrem Ma trenne soll

¹¹ – het sie sich aba gschiede, soll sie ohni Ehe bliebe odr sich mit ihrem Ma vusehne – un daß dr Ma si Wieb nit vuschtoße soll.

¹² D andere aba sag i(ich), nit dr Herr: Wenn ä Brueda ä ungläubiges Wieb het un s gfallt ihr, bi nem z huse, so soll la(er) sich nit vu ihr trenne.

¹³ Un wenn ä Wieb ä ungläubige Ma het un s gfallt nem, bi ihr zue huse, so soll sie sich nit vu nem trenne.

¹⁴ Denn dr ungläubige Ma isch gheiligt durch des Wieb, un des ungläubige Wieb isch gheiligt durch d gläubige Ma. Sunscht wäre äiri Kinda dreckig; etze aba sin sie heilig.

¹⁵ Wenn aba dr Ungläubige sich trenne will, so loß nen sich trenne. Dr Brueda odr de Schweschta isch nit bunde in däne Fall. Zum Friede het äich Gott bruefe.

¹⁶ Denn was weisch dü, Wieb, ob dü di Ma rette wirsch? Odr dü, Ma, was weisch dü, ob dü di Wieb rette wirsch?

Gottes Ruef un dr Schtand vu d Bruefene

¹⁷ Nur soll jeda so läbä, we dr Herr s nem zuegmesse het, we Gott ä jede bruefe het. Un so ordne i(ich)`s a in alle Gmeinde.

¹⁸ Isch jemads als Bschnittene bruefe, der blieb bi dr Bschniedig. Isch jemads als Unbschnittene bruefe, der loss sich nit bschnide.

¹⁹ Bschnide si isch nigs, un unbschnitte si isch nigs, sundern: Gottes Gebote hebe(halte).

²⁰ Jeda blieb in dr Bruefig, in der ra(er) bruefe wird.

²¹ Bisch dü als Knecht bruefe, so sorg di nit; doch kasch dü fräi wäre, so nutze`s um so leba.

²² Denn wer als Knecht bruefe isch in däm Herrn, der isch ä Fräiglossene vum Herrn; gnau so, wer als Fräier bruefe isch, der isch ä Knecht Chrischti.

²³ Ihr sin diir kauft; nit als Mensche Knecht.

²⁴ Lebi (Liebe) Breda, jeda blieb vor Gott, wori na(er) bruefe isch.

Vu d Unvuhirotete

²⁵ Iba de Jungfraue ha i(ich) kei Gebot vum Herrn; i(ich) sag aba mi Meinig als eina, der durch de Barmherzigkeit vum Herrn Vuträue vudent.

²⁶ So mein i(ich) etze, s isch guet um dr kummende Not wille, s isch guet fir d Mensch, ledig z si.

²⁷ Bisch dü an ä Wieb bunde, so suech nit, vu ihr loszkumme; bisch dü nit bunde, so suech kei Wieb.

²⁸ Wenn dü aba doch hirotesch, sindigsch dü nit, un wenn ä Jungfrau hirotet, sindigt sie nit; doch wäre solchi in üßeri Vufolgig kumme. Ich aba mächt äich gern schone.

²⁹ Des sag i(ich) aba, lebi Breda: De Ziit isch kurz. Forta solle au de, de Wieba hän, si, als hätte sie keini; un de hiile, als hiile sie nit;

³⁰ un de sich fräie, als fräie sie sich nit; un de kaufe, als bhalte sie`s nit;

³¹ un de de Welt bruche, als bruche sie sie nit. Denn des Tribe dr Welt vugoht.

³² Ich mächt aba, daß ihr ohni Sorge sin. Wer ledig isch, der sorgt sich um de Sache vum Herrn, we na(er) däm Herrn gfalle doet;

³³ wer aba vuhirotet isch, der sorgt sich um de Sache dr Welt, we na(er) dem Wieb gfalle doet, un so isch scha(er) mit deiltem Herze däbi.

³⁴ Un des Wieb, des kei Ma het, un de Jungfrau sorge sich um de Sache vum Herrn, daß sie heilig sin am Leib (Ranze) un au am Geischt; aba de vuhirotete Wieba sorgte sich um de Sache dr Welt, we sie däm Ma gfalle den.

³⁵ Des sag i(ich) zue äirem eigene Nutzen; nit um äich ä Strick um d Hals z werfe, sundern dmit s recht zuegoht, un ihr imma un unghindat däm Herrn diene kennt.

³⁶ Wenn aba jemads meinet, er handelt unrecht an sinere Jungfrau, wenn sie erwachse isch, un s ka nit andascht si, so doets er, we na(er) will; er sindigt nit, sie soll hirote.

³⁷ Wenn eina aba in sinem Herz fescht isch, wel la(er) nit unda Zwang isch un si fräie Wille het, un bschleßt in sinem Herz, si Jungfrau unbrihrt z losse, so doet da(er) guet dra.

³⁸ Eso, wer si Jungfrau hirotet, der doet guet; wer sie aba nit hirotet, der machts bessa.

Vu d Witwe

³⁹ Ä Wieb isch bunde, solang ihr Ma läbt; wenn aba dr Ma schtirbt, isch sie fräi, z hirote, wen sie will; nur daß s in däm Herrn gschiht!

⁴⁰ Seliger isch sie aba, nohch mimare Meinig, wenn sie ledig bliebt. Ich mein aba: i(ich) ha au d Geischt Gottes.