Gênesis 21

¹ A Pan nawiedził Sarę, jako był rzekł: i uczynił Pan Sarze, jako był powiedział.

² Bo poczęła i porodziła Sara Abrahamowi syna w starości jego, na tenże czas, który mu był Bóg przepowiedział.

³ I nazwał Abraham imię syna swego, który mu się urodził, którego mu urodziła Sara, Izaak.

⁴ I obrzezał Abraham Izaaka, syna swego, gdy był w ośmiu dniach, jako mu był rozkazał Bóg.

⁵ A było Abrahamowi sto lat, gdy mu się urodził Izaak, syn jego.

⁶ Tedy rzekła Sara: Śmiech mi uczynił Bóg; ktokolwiek usłyszy, śmiać się będzie ze mną.

⁷ I rzekła: Któżby to był rzekł Abrahamowi, że Sara będzie karmiła piersiami syny? gdyżem urodziła syna w starości jego.

⁸ Rosło tedy dziecię, i odstawione jest od piersi; i uczynił Abraham ucztę wielką w dzień odstawienia Izaaka.

⁹ Potem ujrzała Sara syna Hagary, Egipczanki, przeszydzającego, którego urodziła Abrahamowi;

¹⁰ I rzekła do Abrahama: Wyrzuć tę służebnicę, i syna jej; albowiem nie będzie dziedziczył syn tej służebnicy z synem mym Izaakiem.

¹¹ Ale się to bardzo nie podobało w oczach Abrahamowych, dla syna jego.

¹² Tedy rzekł Bóg do Abrahama: Niech to przykro nie będzie w oczach twoich z strony dziecięcia, i z strony służebnicy twojej; coćkolwiek rzecze Sara, usłuchaj głosu jej; boć w Izaaku nazwane będzie nasienie.

¹³ Wszakże i syna służebnicy rozmnożę w naród, przeto iż nasieniem twojem jest.

¹⁴ Wstał tedy Abraham bardzo rano, a wziąwszy chleb i łagiew wody, dał Hagarze; i włożywszy to na ramię jej, i z dziecięciem, odprawił ją; która poszedłszy błąkała się po puszczy Beerseba.

¹⁵ A gdy nie stało wody w łagwi, porzuciła dziecię pod jednem drzewem;

¹⁶ I odszedłszy usiadła przeciw niemu, tak daleko, jako na strzeleniu z łuku; bo mówiła: Nie będę patrzyła na śmierć dziecięcia; a siedząc przeciw niemu, podniosła głos swój, i płakała.

¹⁷ Tedy usłyszał Bóg głos dziecięcy, i zawołał Anioł Boży na Hagarę z nieba, i rzekł jej: Cóżci Hagaro? nie bój się, boć usłyszał Bóg głos dziecięcy z miejsca, na którem jest.

¹⁸ Wstań, weźmij dziecię, a ujmij je ręką swoją: bo w naród wielki rozmnożę je.

¹⁹ Otworzył tedy Bóg oczy jej, że ujrzała źródło wody; a szedłszy napełniła łagiew wodą, i dała pić dziecięciu.

²⁰ I był Bóg z onem dziecięciem, Które urosło, i mieszkało na puszczy, był z niego strzelec dobry z łuku.

²¹ A mieszkał na puszczy Faran; i wzięła mu matka jego żonę z ziemi Egipskiej.

²² I stało się onegoż czasu, że rzekł Abimelech, i Fikol, hetman wojska jego, do Abrahama mówiąc: Bóg z tobą we wszystkiem, co ty czynisz.

²³ A tak teraz, przysiąż mi przez Boga, że mię w niczem podchodzić nie będziesz, ani syna mego, ani wnuka mego; ale według miłosierdzia, którem uczynił z tobą, uczynisz ze mną, i z ziemią, w którejś był przychodniem.

²⁴ Tedy odpowiedział Abraham: Ja przysięgnę.

²⁵ I przymawiał Abraham Abimelechowi o studnią wody, którą mu byli gwałtem odjęli słudzy Abimelechowi.

²⁶ I rzekł Abimelech: Nie wiem kto by to uczynił, nawet i tyś mi nie oznajmił, i jam nie słyszał o tem dopiero dziś.

²⁷ Nabrał tedy Abraham owiec i wołów, i dał Abimelechowi, i uczynili oba przymierze.

²⁸ I postawił Abraham siedmioro owiec z stada osobno.

²⁹ Tedy Abimelech rzekł do Abrahama: Na cóż to siedmioro owiec, któreś postawił osobno?

³⁰ A on odpowiedział: Iż te siedem owiec weźmiesz z rąk moich, aby mi były na świadectwo, żem wykopał tę studnię.

³¹ Dlatego nazwano miejsce ono Beerseba; albowiem tam obaj przysięgli.

³² A tak zawarli przymierze w Beerseba. Potem wstawszy Abimelech, i Fikol, hetman wojska jego, wrócili się do ziemi Filistyńskiej.

³³ I nasadził Abraham drzewa w Beerseba, i wzywał tam imienia Pana Boga wiecznego.

³⁴ I mieszkał Abraham w ziemi Filistyńskiej przez wiele dni.