2 Timóteo 3

D Fromme in d Endziit

¹ Des sollsch dü aba wisse, daß in d letschte Däg ä schlimmi Ziit kumme wird.

² Denn d Mensche wäre viel vu sich hebed(Ibildet si), geldgierig si, prahle, hochmetig si, Läschtere, d Eltere unghorsam, undankbar, gottlos,

³ lieblos, unvusehnlich, legä, sin nit folgsam, wild, däm Guete ä feind,

⁴ Vuräter, tolpatschig dumm, ufblose. Sie liebe d Wolluscht me als Gott;

⁵ sie hän d Schien vum Fromm si, aba dere Kraft vuliigne sie; solche Mensche gang üs säm wäg!

⁶ Zue ne ghäre au de, de sich in d Hiisa ischlieche un gwissi Wieba ifange, de mit Sinde blade sin un vu manchali Luscht triebe wäre,

⁷ de imma uf näji(naii) Lehre üs sin un nee zum Wisse iba d Wohret kumme kenne.

⁸ We Jannes un Jambres däm Moses widaschtande isch, so widaschtehn au de d Wohret: s sin Mensche mit vurittete Sinn, untichtig zum Glaube.

⁹ Aba sie wäre dmit nit wit kumme; denn ihri Dümmi wird jedem bekannt wäre, we`s au bi däne bassiert isch.

Des Vorbild vum Aposchtel

¹⁰ Dü aba bisch ma(mir) gfolgt in d Lehr, im Läbä, im Schtrebe, im Glaube, in d Langmuet, in d Lebi (Liebe), in d Geduld,

¹¹ in d Vufolgig, in d Liede, de ma(mir) widafahre sin in Antiochia, in Ikonion, in Lystra. Weli Vufolgig i(ich) do au trage ha! Un üs allem het mi dr Herr erlest.

¹² Un alli, de fromm läbä wen in Chrischtus Jesus, mese Vufolgig liede.

¹³ Mit d bese Mensche aba un Schwindla wird's je länga, desto ärga: sie vufihre un wäre vufihrt.

D Beditig dr Heilige Schrift

¹⁴ Dü aba blieb bi däm, was dü glernt hesch un was dir avuträut isch; dü weisch jo, vu wäm dü glernt hesch

¹⁵ un daß dü vu Kind uf a de heiligi Schrift kennsch, de di undawiese ka zue d Seligkeit durch d Glaube a Chrischtus Jesus.

¹⁶ Denn alli Schrift, vu Gott ige, isch nitz zue d Lehr, zue d Zrechtwiesig, zue d Besserig, zue d Zucht in dr Grechtigkeit,

¹⁷ daß dr Mensch Gottes ganz guet isch, un zue allem guete Gschäfft gschickt.